Z kroniki Auschwitz: Najdłuższy apel (1/5)
W skrócie
Drugi miesiąc istnienia obozu. Na apelu stwierdzono brak jednego z osadzonych. Kapo i nadzorcy z SS wyładowują wściekłość na bezbronnych.
Oglądaj w telewizji
Opis
Odcinek pierwszy przedstawia głęboko poruszający obraz tragicznych wydarzeń rozgrywających się w drugim zaledwie miesiącu funkcjonowania obozu w Auschwitz. Gehenna więźniów rozpoczęła się w lipcowy wieczór 1940 roku. Na apelu, około godziny osiemnastej, stwierdzono brak jednego z osadzonych, Tadeusza Wiejowskiego. Zawyły syreny, strażnicy rozpoczęli ponowne przeliczanie więźniów. Kapo i ich nadzorcy z SS byli rozjuszeni. Swą wściekłość wyładowywali na bezbronnych ofiarach. Ogłosili, że dopóki uciekinier się nie znajdzie, wszyscy więźniowie pozostaną na placu. Mają stać na baczność, z rękami założonymi na tył głowy. Wreszcie, po dwudziestu godzinach męki, komendant obozu polecił więźniom rozejść się do baraków. Rozkaz wykonało zaledwie dwunastu trzymających się jeszcze na nogach ludzi spośród ponad półtora tysiąca zebranych na placu więźniów.
