Zaremba chce odbić Dowgirda, ale zostaje schwytany. Wachmistrz Kacper i jego towarzysze uwalniają ich. Kapitan Knothe ginie. Trwają przygotowania do ślubu Dowgirda z Anną i Kacpra z Magdą.

Dowgird i Andrzej uwalniają porwanych delegatów. Ucieczkę dostrzegają członkowie bandy. Anna i Magda przybywają im z pomocą. Szlachcianka przyjmuje oświadczyny pułkownika.

Hollstein ginie w pojedynku. Delegacja pruska zostaje napadnięta w lesie. Przywódca zbójców żąda okupu. Dowgird z wachmistrzem i kuzynem Anny docierają do miejsca, gdzie są przetrzymywani.

Po powrocie do Warszawy hetman Sobieski poleca natychmiast uwolnić pułkownika, który został aresztowany przez straż marszałkowską. Hollstein doprowadza do pojedynku Krzysztofa z Andrzejem.

Dowgird zamierza oddać czarną sakwę hetmanowi Sobieskiemu, ale go nie zastaje. Wzywa do udzielenia pomocy ludności Prus, agituje szlachtę na rzecz powrotu do Polski jej dawnego lenna.

Rajtarzy Knothego usiłują pojmać zbiegów, lecz Dowgird i Pilch ratują się. Mimo nakazu schwytania ich żywcem Knothe strzela do pułkownika. Sądzi, że go zabił. Krzysztof wraca do zdrowia.

Dowgird zwycięża w pojedynku z rotmistrzem Zarembą. Wyruszają z Kacprem w dalszą drogę. Zatrzymują się w klasztorze, gdzie zostają zaatakowani przez oddział Knothego. Udaje im się uciec.

W kuźni zjawiają się elektorscy rajtarzy. Potyczka kończy się szczęśliwie dla uciekinierów. Pułkownik Dowgird i Kacper wyruszają na dwór królewski. Bronią chłopa zabieranego do wojska.

Płk Krzysztof Dowgird zmuszony jest opuścić Lecko. Za uciekinierami rusza pogoń. W miasteczku władzę dzierży namiestnik von Hollstein. Coraz więcej osób zostaje skazanych na śmierć.

Druga połowa XVII w. Pułkownik Dowgird wraz z oddziałem udaje się do Lecka. Sprzeciwia się skazaniu mieszczanina Stolpeckiego przez namiestnika elektora brandenburskiego na śmierć za zdradę.